Er zijn nog geen tags.
Meneer H. Samen met verpleegkundige Mieke, die ik nog ken uit het verpleeghuis waar ik vroeger werkte, stap ik het huis van de familie H. binnen. Klein en knus. Porseleinen beeldjes in glazen kasten. Muren behangen met klokken. Grote koekoeksklokken, met klepels tot aan de grond. Een hond likt mijn voet. Meneer H. zit tussen zijn drie zonen. Van de man op de foto’s is niet veel meer over. De kanker heeft zijn lijf overgenomen; pijn, benauwdheid, moeite met slikken, niet eten, niet poepen, misselijk. Een magere fragiele man, hij zit aan de eettafel, midden in de kamer, omringd door porselein. Breekbaar. Een paar woorden rollen uit zijn mond. Zijn vrouw zucht; verdriet kan verlammen. Verdriet.
